„Í gær virðast hafa borist til Íslands ögn bjagaðar fréttir af palestínsku sjúkraflutningamönnunum sem voru teknir af lífi af ísraelska hernum fyrir tíu dögum. Ég las um þennan orðróm samdægurs, 23. mars, og sá hann svo staðfestan 28. mars.“ Þannig hefst Facebook-færsla rithöfundarins Ragnhildar Hólmgeirsdóttur en þar talar hún um enn einn stríðsglæp Ísraelshers, þegar hermenn tóku 14 heilbrigðisstarfsmenn Rauða hálfmánans og einn starfsmann Sameinuðu þjóðanna af lífi, einn á eftir öðrum og grófu síðan í fjöldagröf, þann 23. mars.

Ragnhildur segist þó ekki vera hneyksluð og beitir kaldhæðninni óspart:

„Og ég er ekkert hneyksluð. Ég hef fylgst náið með atburðum í eitt og hálft ár og ég veit að það má skjóta sjúkraflutningamenn. Ég veit að það er allt í lagi að eyðileggja skúkrabíla. Ég veit að það má taka fólk af lífi. Ég veit að það skiptir ekki máli þó lík finnist með bundnar hendur í fjöldagröfum. Ég veit að 15 aftökur á einum degi er ekkert merkilegt.

Í strætó í morgun velti ég því fyrir mér hvort fólkið í kringum mig grunaði hvers konar síkópati deildi með þeim vagni. En samt eru þetta mjög hversdagslegar skoðanir. Við vitum öll að allt þetta og meira til má gera. Í næstu viku mun gerast eitthvað annað sem veldur því að við þurfum öll upp á nýtt að sameinast um að þykjast að það séu allir fúndamentalt á móti fjöldagröfum.“

Segist hún ekki nenna þessu lengur, að taka þátt í þeirri blekkingu að þessi stríðsglæpur sé eitthvað alveg nýtt.

„En ég held að ég nenni því ekki lengur. Hringekjan er orðin svo þreytt og með hverjum nýjum hring tökum við þátt í þeirri blekkingu að þetta sé eitthvað nýtt. Eins og allir hinir glæpirnir sem gerðust allar hinar vikurnar á undan hafi ekki gerst og síðan fallið fyrir daufum eyrum. Við byrjum hverja einustu viku á núllpunkti.“

Segist Ragnhildur að lokum ætla þess í stað að hugsa til þess samfélags sem nær, þrátt fyrir það helvítis sem það býr við, nær að grafa lík hinna 15 manna upp úr sandinum og veita þeim almennilega útför.

„Þess í stað langar mig að hugsa um þessa 15 menn sem höfðu mætt í vinnuna í þjóðarmorði í eitt og hálft ár til að draga sundurtætt fólk undan rústum. Þeir vissu að starf þeirra gerði þá að skotmörkum en þeir mættu samt. Og samfélagið í kringum þá er enn nógu samanhangandi til að geta grafið þá upp úr sandinum og veitt þeim útför. Það er ekkert annað en ótrúlegt. Eitthvað smávegis til að hafa í huga nú þegar framtíðin verður ískyggilegri og ískyggilegri.“